Sağlık, bir insan hakkıdır. İnsanın en birinci hakkı olan yaşama hakkının bir parçasıdır.
Mevcut imkânlar ve teknolojiler çerçevesinde her vatandaşın en ileri, en teknolojik, en konforlu ve en insani sağlık hizmetini almak ve sağlıklı bir çevrede yaşamak hakkıdır.
Anayasamızın 56. maddesi bunu açıkça ifade eder.
Dünya Sağlık Örgütünün beyanına göre; bugün dünyada 140 ülke sağlık hakkını anayasalarında tanımlamış olmasına rağmen 4,5 milyar kişi (dünya nüfusunun yarısından fazlası) temel sağlık hizmetlerine ulaşmada zorluk yaşıyor.
Gazze’de Lübnan’da ve savaş bölgelerinde hastaneler vuruluyor, işgal ediliyor, hastalar, çocuklar öldürülüyor, kuvözlerdeki bebekler ölüme terk ediliyor.
Birçok ülkede aşılama gibi en ucuz ve temel sağlık hizmetleri bile ancak yardım kuruluşlarının faaliyetleriyle var olabiliyor. Ama kendi iktidar savaşları için silah bulabiliyor.
İnsanlık, Allah’ın bizlere bahşettiği kaynakları sağlıklı ve huzurlu yaşama yerine insanları öldürmeye harcamaya devam ediyor.
Sağlık hizmeti vatandaşa bir lütuf değil, devletin, sağlık kurumunun, sağlıkçının bir ihsanı değil, tam aksine bir görevidir.
Önceki yüz yılların aksine, son yüz yılda belli başlı ekonomik sektörlerden biri haline gelen sağlık sektörü, netice itibariyle vatandaşın primleri, vergileri ve cepten ödemeleriyle, yani vatandaşın parasıyla, dönüyor.
Sadece vatandaş ödemelerini, sağlık sigortası ve devlet gibi aracılar üzerinden yapıyor.
Elbette vatandaşın sorumlulukları var. İnsanlar kendi sağlığını koruyup geliştirmek için sağlıklı bir yaşam tarzı geliştirmeli, kurallara uymalı ve sağlık hizmetlerini israf etmemelidir.
Bunun ile birlikte vatandaşın sağlık ve şifa arayışı meşru bir zeminde ve onurlu bir şekilde olmalıdır.
Mesela; SMA hasta yakınlarının, şehir merkezlerinde, valilik izinleriyle, yardım toplamak için günlerce yalvaran çığlıklarına,
Kanser hastalarının akıllı ilaçları, göz hastalarının akıllı lensleri kayıtlı, kayıtsız aracılar üzerinden temin etme çabalarına,
Hasta veya yakınlarının sağlık kurumlarında tanıdık bulma arayışlarına son verecek yeni şeyler söylemek lazım…
Mevlana’nın dediği gibi; dün dünde kaldı…
Benim sağlığım, benim hakkım…
Prof. Dr. Sedat Bostan
